همزیستی انسان و گیاه در ساختمانهای بلند

جدا شدن فضای سکونت یا کار انسان ها از زمین و استقرار در ارتفاع، مشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل می‌کند؛ اما انسان را از طبیعت و زمین دور می‌کند. این دوری پایدار نیست و خیلی زود انسان برج نشین به جستجوی گم گشته خود می‌پردازد. سکنه ساختمان‌های بلند، علیرغم داشتن آخرین امکانات امروزه، زندگی در یک خانه دارای حیاط و باغچه را آرزو می‌کنند، حتی اگر این خانه قدیمی و فرسوده باشد؛ این خواسته در خیال ساکنین خانه‌های واجد باغچه و حیاط، تا از آن جدا نشوند، به آرزو تبدیل نمی‌شود1. در این مقاله تلاش بر این است تا به چگونگی استیلاء و مهار نیروها و عناصرطبیعت و بوم‌آوری‌های2 آن، فراموش کردن و حتی نابودی آن، بازگشت مجدد به بهره‌گیری مستقیم از آن در معماری و ساختمان سازی و فن‌آوری‌های مترتب بر آن پرداخته شود؛ روند طی شده کاوش می‌گردد و نمونه‌های بارز آن در سال‌های اخیر و در حوزه معماری، معرفی و تحلیل می‌شوند و نتایج آن: 1. کنار گذاشتن، تخریب و تغییر شکل دادن طبیعت و عناصر آن ممکن نیست. 2. الهام گرفتن و الگو سازی از آن درست است. 3. ترکیب آن با فن‌آوری در معماری هدف است. به بحث کشیده شده و به دست می‌آید